
,,Meespelen in een groot theaterstuk, van de makers van het Pauperparadijs? Zo’n vijftig mensen trokken zaterdag de stoute schoenen aan en deden auditie voor het ensemble van Mammoet“, schreef Marieke Kwak op 30 maart jongstleden in het Dagblad van het Noorden.
Ik deed dat ook, na zo’n vijftien jaar niet meer op de planken te hebben gestaan. Ook ik werd onderworpen aan de nauwlettende blikken van regisseur, theatermaker, en nu dus ook jurylid, Tom de Ket en zijn crew.
Nagelbijten, niet stil kunnen zitten en klamme handjes: veel mensen in Podium Zuidhage in Assen hadden daar vanmiddag last van. De reden? Ze doen auditie voor het muziektheaterspektakel Mammoet. (video auditie, RTV-Drenthe, 30 maart 2019)
Marieke Kwak, DvhN, 30 maart 2019
Twee dagen lang zongen de ‘icke hakka hi kaka’s‘ na door mijn hoofd – en benen. Evenals het prachtige Lepi Juro – een Kroatische traditional die veelal vertolkt wordt met Bulgaarse meerstemmigheid – dat tijdens de auditie gezongen moest worden (na een korte introductie), en fungeerde als klankbarometer voor zangkwaliteit. Ook voor de geoefende stem voorwaar geen kattenpis. De maandagavond daarna bereikten me echter de ‘verlossende’ woorden:
,,Je bent geselecteerd voor het spelen in het Ensemble van Mammoet, gefeliciteerd! We kijken er naar uit om deze zomer met je te werken en hopen dat we er samen een onvergetelijk mooi project van gaan maken.”

Dat wordt dus een actief zomertje oer- en offergenieten in, om en op het Buinerveld in het fraaie Drentse landschap.
Ik zie uit naar en vertrouw op het oog van de meester, en laat me graag door hem, zijn medewerkers en andere spelers inspireren, om zo een bijdrage te leveren aan het succes van de voorstelling Mammoet.
Trailer-opnames op Buinerveld bij zonsondergang
Begin april werd een eerste beroep op me gedaan – of ik mee wilde werken aan trailer-opnames bij zonsondergang op het Buinerveld. Voor een aantal shots wilde de productieleiding ook graag spelers uit het ensemble inzetten. Kon wel even duren, maar men stelde veel lol in het vooruitzicht.

Voorjaarsfris, maar met een heerlijk zonnetje stapte ik om drie uur ‘s middags in de auto en toog naar de naastgelegen verzamelstek, het Hunebedcentrum in Borger, waar we om vier uur afspraken om opzet, tijdsaspecten en (technische) details door te nemen. Voor eten, drinken, kleding en visagie werd gezorgd. Tijdens deze rit kreeg ik een mailtje met het bericht dat mij tijdens deze sessie een speciale rol was toebedeeld: krijger met zwarte lenzen!
Ik bespaar je de details van het voor het eerst in je leven aanbrengen van deze diabolische blikwerpers, nog maar te zwijgen over opruimende types die – ongeacht eventuele inhoud – ‘lege’ koffiekopjes afruimen en in de vaatwasmachine doen belanden. Gelukkig werd één lens onder in het apparaat aangetroffen, de andere verdween in het gootsteenputje. Ondanks een – inmiddels – koude voorjaarsavond – ten tijde van zonsondergang, getooid in berenvel en prehistorisch ondergoed – kijk ik met plezier terug op dit traileravontuur. Half twee ‘s nachts thuis. Dat wel, maar – in alle offeringsgezindheid – het resultaat mag er zijn!
Ik houd je tot aan de zestiende juli via deze blogpagina’s met enige regelmaat op de hoogte van ontwikkelingen omtrent Mammoet. Daarbij verklap ik natuurlijk niets. Wel geef ik hierbij De Ket’s inspiratiebron prijs: ‘Sapiens, een kleine geschiedenis van de mensheid‘, van Yuval Noah Harari.
Samenvatting Sapiens
Honderdduizend jaar geleden waren er wel zes verschillende menssoorten. Nu is er maar één soort over, en dat zijn wij. Homo sapiens. Hoe komt het dat alleen wij zijn overgebleven? Hoe kwamen onze voorvaderen op het idee om steden en zelfs koninkrijken te stichten? Waarom gingen we in goden geloven, maar ook in natiestaten, en in bedrijven. Waarom vertrouwen we op geld, boeken en wetten? En hoe zal onze wereld er in de toekomst uitzien?
In Sapiens neemt Yuval Noah Harari ons mee op een fascinerende reis door de geschiedenis van de mensheid. Wie zijn we? Waar komen we vandaan? En hoe zijn we geworden wie we nu zijn? In zijn aanstekelijke relaas laat Harari ons kennismaken met een raadselachtig fenomeen: de mens.
‘Zeventigduizend jaar geleden was Homo sapiens nog een onbeduidende diersoort die zo’n beetje zijn eigen gangetje ging in een uithoek van Afrika. In de millennia daarna veranderde hij zichzelf in de absolute heerser van de planeet en de grootste nachtmerrie van het ecosysteem.’
(Bron: Bol.com)